De eerste keer dat ik gevoeld heb, hoe sterk ik muziek en een stad verbind, was in Bonn, waar ik meteen verliefd was op de stad na het horen van het vijfde pianoconcerto van Beethoven in de Beethovenhalle. De liefde is nooit verdwenen, alleen nog versterkt door een schitterende La Traviata, later, in dezelfde stad. Brussel heeft de Munt, het beste operahuis dat ik tot nu toe bezocht (al lopen daar nogal veel Franstaligen die geen woord Nederlands willen leren), en ook onze hoofdstad moeten we koesteren. Berlijn heeft Die Berliner Philharmoniker en Die Deutsche Staatsoper Under den Linden (al lopen daar nogal veel Duitstaligen rond die geen Nederlands willen leren), de stad van de vrijheid, de stad waar ik de opera zag met onder andere de onderdrukking van de Vlamingen door de Spanjaarden. Luik heeft mijn hart gestolen nadat ik er Nabucco zag. Parijs is de stad van de liefde, It's a story about love! In Köln, de stad van het altijddurende Carnaval, zag ik Un ballo in Maschera, en ik werd nog meer verliefd. New Castle, ik was er niet erg lang, maar Rigoletto maakte dat ik de stad erg leuk vond. Laat er mij goede muziek horen, en ik hou van de stad.
Alhoewel...
Rodin heeft me meer bekoord dan de opera in de Bastille. In Nottingham woonde ik een concert van de Academy of St. Martin in the Field bij, naar verluidt een goed orkest, maar ik was er nog niet klaar voor, ik vond er niets aan. In Aken ben ik nooit naar een concert geweest, gelukkig maar.
En toch...
Sinds vandaag voel ik me een beetje meer thuis in Auckland. Het Auckland Philharmonia Orchestra zette een prachtige prestatie neer, met onder andere de Enigma Variaties van Elgar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten