bartje, ook hier is er Duvel: Een update, eindelijk...

Sorry voor de vertraging, het is een tijdje geleden dat ik hier nog iets postte. Dat heeft verschillende redenen. Er is Facebook natuurlijk waar ik af en toe iets post, soms gebeurt er gewoon te weinig in het leven om interessant te zijn, en soms gebeurt er te veel om tijd te besteden aan het schrijven van een blog. En ook in de tijden dat er weinig gebeurt heb ik niet geschreven. Het zal je niet verbazen dat rustig buiten of binnen zitten en een Duveltje drinken prioriteit heeft.

Soit, genoeg excuses, ik zit achter de laptop en typ. Laten we een verhaaltje vertellen voor het slapengaan. Het zal je trouwens verbazen dat er een glas wijn naast mij staat en geen Duvel... Waar zullen we beginnen?

Heb ik al verteld dat het roeiseizoen eindigde begin februari? En dat mijn ouders op bezoek zijn gekomen om te supporteren voor mijn laatste wedstrijd? Er zijn weinig foto's van. Zo gaat dat; wij genieten van het moment.

Over mijn reis met Joris na het roeiseizoen vertelde ik al. Maar na het roeien ben ik een nieuwe uitdaging aangegaan: Rugby. Daarover vertelde ik al een beetje. Ondertussen hebben we hard getraind, zijn we veel beter geworden, en met het team speelden we het laatste weekend van augustus een toernooi in Sydney. En weet je wie er kwam supporteren? Jawel, de mama en de papa! Daar zijn er wel een paar fotootjes van, twee sogar. Sogar is een Duits woord, Duits is nog steeds mijn meeste geliefde niet-moedertaal.

Genoeg sport nu, even serieus: toen ik hier aankwam had ik een contract voor 1 jaar, tot eind augustus 2014. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, maar ik kreeg uiteindelijk een verlening tot eind 2014. Een permanente job heb ik nog niet gevonden, en zonder permanente job ook geen 'permanent residency'. Een werk-visum is echter je dat niet, 'tax resident' word ik hier ook wel genoemd: je betaalt wel belastingen maar je krijgt er niets voor terug, geen ziekteverzekering mogelijk, geen lening voor een huis, geen niets eigenlijk. Dus ja, ik zal de situatie moeten evalueren en zien wat ik doe. Soms mis ik het Belgenlandje zelfs. Soms. Een beetje.

Rugby is nu voorbij. Het plan was om nog een seizoen te roeien, maar ik heb besloten dat 12 trainingen per week toch wel wat veel is. Om het roeien toch niet helemaal te verlaten heb ik besloten assistent-trainer te worden van nieuwelingen. Dat geeft de mogelijkheid om nog steeds betrokken te zijn, maar ook om nog andere dingen in het leven te doen naast het roeien. En waarschijnlijk vind ik nog wel een partner om te roeien en enkele kleinere wedstrijden mee te doen. Een partner om te roeien, want eentje voor het leven heb ik nog niet gevonden.

Voila, hier eindigt het verhaaltje. Maar hop, omdat je het zo vriendelijk vraagt, nog een paar foto's van de laatste maanden! Aarzel niet om een mailtje te sturen, of een sms'je of wat dan ook, als reactie op deze blog, of gewoon, omdat het leuk is.

Aangezien we als Nieuw-Zeelands team internationale wedstrijden in Sydney speelden, moesten we ook de Haka oefenen en uitvoeren. Toch wel een speciale gebeurtenis: als Belg die 'face removal' riskeert van de immigratiediensten was ik volledig welkom in dit team en mocht ik zelfs de Haka meedoen!