Muziek, liefde en De Stad

De eerste keer dat ik gevoeld heb, hoe sterk ik muziek en een stad verbind, was in Bonn, waar ik meteen verliefd was op de stad na het horen van het vijfde pianoconcerto van Beethoven in de Beethovenhalle. De liefde is nooit verdwenen, alleen nog versterkt door een schitterende La Traviata, later, in dezelfde stad. Brussel heeft de Munt, het beste operahuis dat ik tot nu toe bezocht (al lopen daar nogal veel Franstaligen die geen woord Nederlands willen leren), en ook onze hoofdstad moeten we koesteren. Berlijn heeft Die Berliner Philharmoniker en Die Deutsche Staatsoper Under den Linden (al lopen daar nogal veel Duitstaligen rond die geen Nederlands willen leren), de stad van de vrijheid, de stad waar ik de opera zag met onder andere de onderdrukking van de Vlamingen door de Spanjaarden. Luik heeft mijn hart gestolen nadat ik er Nabucco zag. Parijs is de stad van de liefde, It's a story about love! In Köln, de stad van het altijddurende Carnaval, zag ik Un ballo in Maschera, en ik werd nog meer verliefd. New Castle, ik was er niet erg lang, maar Rigoletto maakte dat ik de stad erg leuk vond. Laat er mij goede muziek horen, en ik hou van de stad.

Alhoewel...
Rodin heeft me meer bekoord dan de opera in de Bastille. In Nottingham woonde ik een concert van de Academy of St. Martin in the Field bij, naar verluidt een goed orkest, maar ik was er nog niet klaar voor, ik vond er niets aan. In Aken ben ik nooit naar een concert geweest, gelukkig maar.

En toch...
Sinds vandaag voel ik me een beetje meer thuis in Auckland. Het Auckland Philharmonia Orchestra zette een prachtige prestatie neer, met onder andere de Enigma Variaties van Elgar.

Eén jaar geleden

Het is vandaag dag op dag één jaar geleden, mijn doctoraatsverdediging en bijhorend feestje. Ondertussen ben ik twee maand werkloos geweest, heb ik vier maand in Aken 'gewerkt', vijf maand aan de K.U.Leuven en één maand aan de Universiteit van Auckland. Op een jaar tijd kan er veel gebeuren, en de tijd gaat snel. Gebruik ze wel en geniet ervan!

Een weekend in Auckland

Het weekend is alweer bijna voorbij, ondertussen ben ik hier vier weken, nog vierenzeventig te gaan.

Vrijdagavond was er niets te doen of gepland, dus bleef ik gewoon in het appartement X-Files kijken. Dank je wel, Ann.

Zaterdag was het de bedoeling om naar het Pacifka festival te gaan, maar het weer is hier Belgischer dan in Vlaanderen, en dus ben ik maar gewoon noodzakelijke inkopen gaan doen in een koopcentrum. 's Avonds was het Vlaamse avond: mosselen en Duvel in één van de Belgische bier cafés, samen met 'the only (other) Vlaming in the city.'

Vandaag, zondag, ben ik om 8 uur opgestaan, 8 uur op een zondag jawel, om gebakken worsten te gaan verkopen voor het goede doel. Een echte Kiwi (Donovan) die ik ontmoet heb op het Auckland Starlight Symphony festival, had gevraagd om even bij te springen. Het goede doel is een kamp voor jongeren uit (Zuid-)Auckland die een beetje in de marginaliteit leven. Shiftjes draaien, waar heb ik dat nog gedaan...

Taferelen

De aankomsthal van een luchthaven is een plaats vol leuke taferelen. Mannen in pak op zoek naar hun naambordje, mama's die hun dochter huilend in de armen vallen, vaders die hun zoon een stoere handdruk proberen te geven, maar toch een traantje moeten wegpinken, een koppeltje dat elkaar blijkbaar al heel lang niet meer gekust heeft, toeristen hopeloos op zoek naar degene die hen zou opwachten, toeristen die dan tevergeefs proberen te telefoneren met de telefoons die enkel Australische munten of bizarre pre-paid kaarten aanvaarden, die dan toch maar met hun visakaart geld afhalen om een ice-tea te kopen, en dan alsnog Dirk te kunnen opbellen...

Verdere taferelen te Sydney:


bartje drinkt Duvel met Dirk, Line kijkt toe


bartje spendeert zijn vijf-minuten-met-kind voor 2009


bartje moet water halen, en verspeelt
meteen ook de vijf-minuten-met-kind voor 2010


bartje bekijkt de opera van Sydney


bartje bij de kapper


waar is bartje?





bartje zit in de opera van Sydney,
op zoek naar een nieuwe droom

Zomervolleybal

We schrijven maandag 3 maart.

Andrea, een collega over wie jullie nog wel zullen horen, en haar vriend Oliver, hebben me uitgenodigd om mee volleybal te spelen in een park in de buurt. Beachvolley, maar dan op gras...Erg leuk, ook al omdat ik hun vrienden dan wat leer kennen. Een fotootje om de setting wat duidelijker te maken, al weet ik niet of de foto duidelijk is.

Wie al volley met mij speelde weet dat ik er graag 'in op ga'. Na een tijdje was de hele groep aan het proberen 'Hopla' te roepen bij elk punt, terwijl ik dan weer probeerde tot 'drie' te tellen in plaats van tot 'boom'...

Het tijdsverloop van deze blog is een beetje in de war, binnenkort vertel ik nog iets over dingen die gebeurd zijn voor het volleybal. Maar veel mensen vroegen om foto's, wel dit is er toch al ééntje.

De eerste dagen in Auckland, deel twee

Dinsdag de 17de februari ben ik wat gaan rondlopen in de stad, onder andere om mijn baas te mailen dat ik goed ben aangekomen. En natuurlijk ook om internet aan te vragen voor mijn appartement. Aangezien ik nogal slechte ervaringen heb met de providers in Duitsland, heb ik mezelf overtuigd vandaag enkel info te vragen, nog niets te tekenen. (Mocht google toevallig mijn blog vinden: "Die Deutsche Telekom ist reine Scheiße, niemals wählen!) De volgende dag ben ik dan toch maar teruggegaan, en ondertussen heb ik internet en telefoon.

Ook nog enkele banken bezocht, en dan terug bedje in want ik ben vrij moe. De jet-lag valt eigenlijk vrij goed mee: ik kan slapen 's nachts en wakker zijn overdag, alleen moet je dat wakker zijn met een korreltje zout nemen. Maar dat is niet anders dan het was in Vlaanderen.

De eerste dagen in Auckland

Dus, nu zijn we in Auckland.

De luchthaven doet me een beetje denken aan de luchthaven van Nottingham. Het ziet er een beetje hetzelfde uit, er is overal tapijt en er staan overal 'Caution' borden.
Eerst een telefoontje naar de Mama om te zeggen dat ik goed ben aangekomen. Dat moet. Daarna een telefoon naar het Immo-kantoor via hetwelk ik een appartementje in het centrum heb gehuurd.

De bus naar het centrum is eenvoudig te vinden, en stopt aan een leuk koffieplaatsje met lekkere koffie, zodat ik nog even Harry Potter kan lezen vooraleer naar het appartement te gaan (de bus was sneller dan verwacht.) Spannend wel, hoe klein het appartement wel niet zou zijn. Maar het valt goed mee. Foto's heb ik zelf nog niet, maar er staan er enkele op de website van de verhuurder. Niet te veel kuiswerk, en toch ruim genoeg, zo moet dat zijn.

En nu gaan we slapen, want we hebben last van de jetlag. Dank je wel Mama, om mij een wc-rol te doen meenemen!

Afscheid en vlucht

Het probleem met een blog is: wanneer schrijf je iets, en vooral, waarover? Soms komt er iets in mijn gedachten, maar dan is de pc veraf. Soms zit ik aan mijn pc, maar dan staat het verstand op nul. Laten we beginnen bij het begin, het vertrek.

De week voor ik vertrok was een kleine drink in Leuven, een koffietje voor de familie, en een rustig feestje in Brugge. De feestjes waren er voor mij persoonlijk niet zozeer omdat ik vertrok, het vertrekken was eerder een excuus om een feestje te geven en mensen samen te brengen. Best leuk die feestjes, foto's komen later nog wel, niet waar, Ann?

Zaterdag de 14de februari was het dan zover, de vlucht van Brussel naar Auckland. En afscheid van de familie natuurlijk. Thuis zijn we niet opgevoed als een vat vol emoties, maar het vertrek was toch iets moeilijker dan ik had verwacht precies. De eerste traantjes kwamen er toen Ann werd afgezet op het werk, de volgende aan de paspoort controle...Snel omdraaien en weglopen was het beste...

De vlucht verliep goed. Aangezien ik van Brussel vertrok, en zes uur moest wachten in Londen, kon ik zes uur vroeger online inchecken dan de gemiddelde mens, en plaatsen kiezen met iets meer beenruimte.
Het saaist was Heathrow, in Terminal 4 is er echt niets te doen en geen lekker eten. Het spannendste wat ik daar kon doen was even naar buiten lopen, op Britse grond!, een sigaretje roken, en terug naar binnen via de hele rimram.

Veel slapen, en een beetje tv gekeken, en opeens ben je in Auckland...